Δύσκολη ζωή για τα κόμικς στην μεταπολεμική Γαλλία. Ηδη από τον μεσοπόλεμο θεωρούνται αποκλειστικά παιδικά αναγνώσματα. Διαρκούσης της γερμανικής κατοχής τα αμερικανικά και αγγλικά στριπ θα εξοβελισθούν από τις εφημερίδες και τα περιοδικά, με νόμο του 1940. Θα ακολουθήσει σύντομα και η κυβέρνηση του Βισύ. Με την απελευθέρωση θα βρεθούν αντιμέτωποι με τρεις διαφορετικούς αντιπάλους. Τους κομμουνιστές για ιδεολογικούς λόγους που βλέπουν σε αυτά μια αμερικανική πολιτιστική επιρροή, τους λαϊκούς δεξιούς για λόγους εθνικούς (πέστε τους και εθνικιστικούς), τους καθολικούς για λόγους ηθικολογικούς.
Ολες οι οργανώσεις και σωματεία των νέων απορρίπτουν τις υπερβολές των αμερικανικών κόμικ-μπουκ, συμπαρασύροντας και τα στριπ. Από κομμουνιστικής πλευράς ζητείται μάλιστα να απαγορευθούν όλα τα αλλοδαπά κόμικς, κάτι που δεν θα γίνει αποδεκτό από το γαλλικό κοινοβούλιο, το οποίο όμως θα υπερψηφίσει το 1949 ένα νόμο ηθικοθρησκευτικής εμπνεύσεως, θέτοντάς τα υπό την παρακολούθηση μιας ειδικής επιτροπής. Με αυτόν τον τρόπο η γαλλική κομικοπαραγωγή προστατεύεται μεν από τον ανταγωνισμό εκ της αλλοδαπής, αυτοπεριορίζεται όμως από την λογοκρισία, που μάλιστα θα καταστεί και πιο αυστηρή με νόμο του 1958.
Αποτέλεσμα σεναριογράφοι, σχεδιαστές να ασφυκτιούν μιά που, εκτός από από την οικονομική δυσπραγία, έχουν να αντιμετωπίσουν κάθε λογής ηθικούς, ιδεοληπτικούς και καθωσπρεπεικούς ενδοιασμούς και αμφισβητήσεις. Οι Βέλγοι εκδότες και τα γαλλόφωνα βελγικά περιοδικά Θα είναι αυτήν την περίοδο οι βασικοί συμπαραστάτες και αιμοδότες των Γάλλων δημιουργών. Κύριο ρόλο θα παίξουν εδώ και τα δύο σπουδαία βελγικά περιοδικά “Σπιρού” (από το 1938) και “Τεντέν” (από το 1946), ενώ μόλις το 1967 γαλλική εφημερίδα, η France-Soir, θα κυκλοφορήσει το πρώτο εβδομαδιαίο ένθετο κόμικς. διεργασίες για την δημιουργία ενός γαλλικού νεανικού περιοδικού. Σε αυτό το δύσκολο περιβάλλον οι Goscinny, Uderzo και Charlier μαζί με τον διαφημιστή Jean Hebrard θα ιδρύσουν το 1956 την Edipresse – Πρακτορείο Τύπου και την Edifrance – Πρακτορείο Διαφημίσεων. Στόχος η δημοσίευση εικονογραφημένων κομικς-περιοδικών για νέους, μετά από παραγγελία πελατών-εταιρειών που ενδιαφέρονται για την πώληση διαφόρων προϊόντων στο νεανικό κοινό. Δημιουργική περίοδος, μα δύσκολη. Ενας από τους πελάτες το φιλόδοξο Radio Luxembourg (κατοπινό RTL) που θέλει να προετοιμάσει ένα καινούριο περιοδικό – οπτική παρουσίαση των ραδιοφωνικών εκπομπών του.
Μην ξεχνάμε πως την δεκαετία του 1950 η βαρύτητα του μέσου ραδιόφωνο ήταν πολύ σημαντική, μια που στην Ευρώπη η τηλεόραση έκανε τα τότε τα πρώτα της βήματα. Εκεί θα γνωρίσουν και τον υπεύθυνο διαφημίσεων της L’Oreal, πασίγνωστης εταιρείας καλλυντικών, Francois Clauteaux που επιθυμεί την δημιουργία ενός περιοδικού κόμικς, εμπνευσμένου από την επιτυχημένη σειρά εκπομπών του γιού του στο Radio Luxembourg. Διευθυντής θα είναι ο Clauteaux, η Edipresse θα αναλάβει το δημιουργικό μέρος, το Radio Luxembourg την διαφήμιση, και την (μερική) χρηματοδότηση δύο διευθυντές της μεγάλης επαρχιακής εφημερίδας Ouest France. To σχέδιο θα πραγματοποιηθεί και στις 29 Οκτωβρίου 1959 θα κυκλοφορήσει το πρώτο του τεύχος ένα νέο περιοδικό. Το “Pilote”!
Από το πρώτο αυτό τεύχος θα παρουσιαστούν και οι περιπέτειες ενός μικροκαμωμένου, αλλά ανίκητου Γαλάτη, του Αστερίξ ακολουθούμενου από μια κουστωδία διασκεδαστικών δευτεραγωνιστών, με σημαντικότερο τον αντιήρωα και σύντομα ανταγωνιστή του στην προτίμηση του κοινού Οβελίξ. Φυσικά όλος ο θίασος δεν έχει δημιουργηθεί ακόμη, αλλά ούτε και οι πρωταγωνιστές του έχουν πάρει την οριστική μορφή τους. Ο Οβελίξ εμφανίζεται με μουστάκι κρεμαστό προς τα κάτω και τριχωτά μπράτσα. Ο Καίσαρ αλλιώς στην αρχή και αλλιώς στο τέλος. Ο Δρουίδης κατοικεί στο δάσος και όχι στο χωριό. Ο σιδηρουργός δεν χρησιμοποιεί σφυρί αλλά τα χέρια του, ο δε βάρδος συντρώγει με τους υπόλοιπους συγχωριανούς του στο καθιερωμένο τσιμπούσι του τέλους. Και άλλες πολλές διαφορετικές λεπτομέρειες. Σημειωτέον πως και η σελίδα 35 (χαμένη στο τυπογραφείο), δεν είναι σχεδιασμένη από τον Albert Uderzo, αλλά επανασχεδιασμένη από τον αδελφό του Marcel.
Η δημοσίευση της ιστορίας θα τελειώσει με το τεύχος 38 στις 14 Ιουλίου 1960 και σε άλμπουμ θα κυκλοφορήσει τελικώς από την Dargaud τον Οκτώβριο του 1961 και σε τιράζ μόλις 6.000 αντιτύπων.
Παρ’ όλα αυτά στην λίστα των “εκατό βιβλίων του αιώνα” της εφημερίδας Le Monde θα πάρει την 23η θέση, μόλις μία θέση κάτω από το “1984” και αφήνοντας την “Φαλακρή Τραγουδίστρια” στην 24η, την “Λολίτα¨στη 27η, τον “Οδυσσέα” του Joyce στην 28η κλπ. Τον Δεκέμβρη του 1960, η ραδιοφωνική εκδοχή της στο Radio Luxembourg θα εγγραφεί σε δίσκο 33 στροφών και πολύ αργότερα, το 1967, θα ακολουθήσει και η κινηματογραφική εκδοχή της.
Γ.Τ