Αποχαιρετισμός στον Albert Uderzo, ένα μεγάλο δημιουργό, ένα μοναδικό σχεδιαστή. Η ζωή του και το δημιουργικό του έργο πασίγνωστο και παγκόσμιο. Στοιχεία τους δημοσιευμένα σε αναρίθμητες εφημερίδες, περιοδικά, ιστόσελίδες κλπ, κλπ. Με την αφορμή της προετοιμασίας του “Ο Αστερίξ στους Πίκτους”, πρώτου άλμπουμ γραμμένου και σχεδιασμένο από αλλα χέρια, παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα της δημιουργικής πορείας του και των απόψεών του, ειπωμένα από τον ίδιο, σε μιά συνέντευξή του στον δημοσιογράφο Martin Scholz, για την γερμανική εφημερίδα Die Welt, στις 21 Οκτωβρίου 2013.
…Από το ξεκίνημα μου σαν σχεδιαστής κόμιξ δούλεψα πολύ. Για κάποιο διάστημα σχεδίαζα 3 σειρές ταυτόχρονα. Τον “Ούμπα-Πα” με τον Ρενέ Γκοσινύ, με τον οποίο δούλευα τον “Αστερίξ”και επιπλέον την σειρά του πιλότου Μισέλ Τανγκύ με τον Ζαν-Μισέλ Σαρλιέ. Συχνά έπρεπε να παραδίδω 5 σελίδες την εβδομάδα, βρισκόμουν κάτω από μεγάλη πίεση. Εχω σχεδιάσει κόμιξ 68 χρόνια. Αυτό είναι αρκετό μεγάλο διάστημα…
…Οταν ο Γκοσινύ κι εγώ ξεκινήσαμε το 1959, θέλαμε να αφήσουμε πίσω μας τον πόλεμο και ποτέ πια να μην ανακαλούμε τις κακές μνήμες. Φυσικά εκείνη η εποχή του πολέμου άφησε σημάδια. Διαφορετικά όμως από αυτά που ίσως φαντάζεστε. Οταν μετά τον πόλεμο άρχισα να σχεδιάζω, ζωγράφιζα τοπία των ακτών της Βρετάνης, όπως τα είχα ζήσει εκεί στα δεκατέσσερά μου χρόνια. Ετσι επηρέασε εκείνη η εποχή τις περιπέτειες του Αστερίξ, όχι όμως από πολιτική σκοπιά.
Θέλαμε συνειδητά να μείνουμε έξω από την πολιτική. Πρώτα απ’ ‘ολα γράφαμε για παιδιά. Το ότι για αυτές τις ιστορίες ενδιαφέρθηκαν και ενήλικες προέκυψε μόνο του. Θεωρώ εγκληματικό να προσπαθεί κανείς να πείσει νεαρούς αναγνώστες για πολιτικές ιδέες. Ετσι μπορούν να πολιτικοποιήσουν και να χειραγωγήσουν ένα παιδί, που δεν μπορεί να το συνειδητοποιήσει. Το ζήσαμε αυτό συχνά και τελευταία στην ιστορία του 20ού αιώνα, στα ολοκληρωτικά κράτη της Ευρώπης. Είναι επικίνδυνο αυτό. Σταθήκαμε πάντα μακριά του…
…Ακολουθούσαμε πάντα σαν αρχή: Οταν οι Γαλάτες μας συναντούσαν άλλους λαούς, προσπαθούσαμε να σχεδιάζουμε ακριβείς και αναγνωρίσιμους χαρακτήρες….Εάν σχεδιάζαμε Ισπανούς με γαλάζια μάτια και ξανθούς, που βεβαίως υπάρχουν, οι αναγνώστες από άλλες χώρες δεν θα το καταλάβαιναν. Για τους Αμερικανούς, παραδείγματος χάριν, εμείς οι Γάλλοι είμαστε πάντα μικρόσωμοι μελαχρινοί και με μουστάκι. Τρώμε μπαγκέτ, πίνουμε κόκκινο κρασί και όλοι φοράμε μπερέ…
…Στα κόμιξ, όπως και στις ταινίες δεν είναι επιβοηθητικό να βρίσκουν οι ήρωες την μεγάλη αγάπη, να παντρεύονται και να μένουν μόνιμα στον ίδιο τόπο. Δεν συμβιβάζεται αυτό με την έλξη προς την περιπέτεια. Επίσης δεν επιτρέπεται να γερνούν – θα είναι βαρετό…
…Για τον Αστερίξ έγραψα τα κείμενα για 9 άλμπουμ. Ξέρω ότι δεν έχω το ταλέντο του Ρενέ στην διήγηση, όμως γνώριζα πως λειτουργούσαν οι ιστορίες του Αστερίξ…
…(Από την διαθήκη μου, πού δεν επέτρεπα την συνέχιση του Αστερίξ μετά τον θάνατό μου) και στο ενδιάμεσο διάστημα μου έγινε καθαρό, ότι δεν είχα το δικαίωμα να διαχειριστώ το τέλος του Αστερίξ. Εκτός από εμένα, κάποιο λόγο είχε και η Ανν Γκοσινύ, η κόρη του θανόντα συνεργάτη μου Ρενέ. Και η οποία προφανώς δεν ήταν σύμφωνη με την απόφασή μου. Ετσι έπρεπε να την πάρω πίσω. Βέβαια έβαζα και έναν όρο. Αν συνεχιστεί ο Αστερίξ, τότε μόνο στον ίδιο δρόμο.
…Οι αναγνώστες έχουν την δική τους άποψη για τον Αστερίξ. Θα υπάρχει όσο εκείνοι θέλουν να τον διαβάζουν. Μόλις σταματήσει αυτή η επιθυμία τότε θα σταματήσει. Αλλά ακόμη και τώρα λαμβάνω πολλά γράμματα από τους αναγνώστες. Μετά τον θάνατο του φίλου μου Ρενέ, ήταν ακριβώς το ίδιο. Για εμένα ήταν ενα τεράστιο σοκ. Δούλεψα μαζί με τον Ρενέ 26 χρόνια, 16 από αυτά για τον Αστερίξ. Η απώλειά του με είχε συνταράξει βαθειά, είχα πεθάνει μαζί του. Από αυτή την θλίψη, είπα τότε: Τέλος με τον Αστερίξ. Οι αναγνώστες δεν ήταν σύμφωνοι και απαιτούσαν: “Δεν έχετε το δικαίωμα να σταματήσετε, γιατί ο Αστερίξ ζει χάριν σε σε μας που τον κρατήσαμε ζωντανό όλα αυτά τα χρόνια”. Είχαν δίκιο. Σίγουρα αυτά τα γράμματα με ενεθάρρυναν τότε να ξαναπιάσω στα χέρια μου το πινέλο…
…Πρώτα απ’όλα τα κόμιξ μας πρέπει να κάνουν τους αναγνώστες να γελάσουν. Τα υπόλοιπα είναι λογοπαίγνια και παραπομπές. Βασικά στον Αστερίξ πρόκειται πάντα για την ίδια κεντρική ιδέα: Σε ένα χωριό της Γαλατίας ζει ένα τσούρμο τρελλών, που οφείλει την δύναμή του στον μαγικό ζωμό. Ομως χρησιμοποιούν αυτήν την δύναμη μόνο για την άμυνα τους στη ρωμαική κατοχή. Δεν εκστρατεύουν σε πόλεμο για την Γαλατία, Αυτό είναι το πολιτικό πλαίσιο. Βλέπετε: ο Αστερίξ γι αυτό είναι τόσο δημοφιλής, γιατί δείχνει πως ο μικρός μπορεί να νικήσει τον μεγάλο. Παντού οι άνθρωποι, αδιάφορο που ζουν, υπόκεινται σε συγκεκριμένους περιορισμούς και υποχρεώσεις. Φόρους η άλλους νόμους. Ολους τους επηρεάζουν, ανεξάρτητα αν ζουν τώρα στην Γερμανία, την Νορβηγία ή την Ιταλία…
